اصلیتش مشهدی است و سال‌های زیادی است او را در برنامه‌های ورزشی تلویزیون به عنوان گزارشگر و مجری می‌بینیم. مردی آرام که مسابقات پرهیجانی چون فوتبال و مردان آهنین را گزارش می‌کند. جاودانی سال‌هاست بدون حاشیه در تلویزیون فعالیت دارد و حالا پس از سال‌ها تجربه‌اندوزی در این رسانه می‌گوید، لازمه ماندن در تلویزیون فقط عشق و علاقه است وگرنه اجرا و گزارشگری پول و درآمد زیادی ندارد که بتواند کسی را در این کار ماندگار کند.

با جاودانی هم‌صحبت شدیم تا از تجربیاتش برایمان بگوید.

شما سال‌هاست در تلویزیون فعالیت می‌کنید، ویژگی‌که بیشتر از شما در ذهن مخاطبان این رسانه مانده است، صبوری و آرامی شماست که در صدا و زبان و ظاهرتان می‌توان دید، ریشه این خصوصیات در کجاست؟

به نظرم در وجود آدم‌هایی که مجری‌گری را به عنوان حرفه انتخاب می‌کنند یک ویژگی‌‌هایی وجود دارد که حتی می‌تواند ریشه ژنتیکی داشته باشد.پدرم مجری تلویزیون بود و مادرم نیز بازنشسته سازمان صداوسیماست. از بچگی با کار در تلویزیون آشنا بودم و زمانی که وارد این حرفه شدم کنترل استرس را با تمرین در خودم تقویت کردم. کلاس‌های زیادی رفتم آن هم در سال‌هایی که مثل امروز کلاس‌های آموزشی زیاد نبود. با تجربه‌ای که دارم به کسانی که علاقه‌مندند وارد حرفه اجرا شوند پیشنهاد می‌کنم نوار ضبط شده اجرا‌های تمرینی خود را بارها ببینند تا متوجه نقاط قوت و ضعف خود بشوند.

بجز تکنیک‌های اجرا که توضیح دادید در زندگی شخصی هم آدم آرام و صبوری هستید؟

سعی می‌کنم در هر شرایطی آرامشم را حفظ کنم، چون عصبانیت معمولا نتیجه خوبی ندارد. معتقدم زمانی فرد عصبانی می‌شود که به موضوع مسلط نیست و با تُن صدا یا زبان بدن، بحث را از مسیر منطقی منحرف می‌کند که این نه در زمان اجرا خوب است و نه در شرایط عادی و زندگی شخصی.من خیلی کم عصبانی می‌شوم و معمولا سعی می‌کنم در قبال هر اتفاقی که رخ می‌دهد، کمی فکر کنم و بعد نسبت به آن واکنش نشان دهم. در این شرایط از نظر روحی و روانی برنده هستی. در بیشتر برنامه‌هایی که اجرای آنها را به عهده داشتم، عصبانی نشدم، اما طرف مقابل گاهی عصبانی شده و حرف‌هایی گفته که بعد پشیمان شده است.در یکی دو برنامه البته عصبانی شدم، اما نه به این دلیل که به موضوع مسلط نبودم بلکه به این دلیل که طرف مقابل حرف بی‌ربطی می‌زده و روی حرفش اصرار هم داشته است. در این شرایط قضاوت را به مردم و بینندگان واگذار کرده‌ام. هرچند باز هم بر این باورم که اگر من در همین برنامه‌ها عصبانیتم را کنترل می‌کردم، شرایط برای مظلوم نمایی طرف مقابل و به نوعی برنده شدن او فراهم نمی‌شد.

گفتید که پدر و مادرتان بازنشسته سازمان صداوسیما هستند و شما هم به نوعی کار آنها را ادامه داده‌اید، خسته نشدید از این که سال‌ها در یک کار و یک فضا مانده‌اید؟

رکن اصلی کار در تلویزیون عشق و علاقه است چون اجرای برنامه‌های تلویزیون پول چندانی ندارد مگر این که یک استثنا باشی که چند نفری در رادیو و تلویزیون ما در این حد هستند و صداوسیما برای آنها هزینه می‌کند، اما اگر در حد و اندازه آنها نباشی، حقوق چندانی نمی‌گیری و فقط عشق و علاقه است که ما را در رسانه ملی نگه داشته است. اگر در خارج از سازمان کار کنیم شاید درآمد بیشتری داشته باشیم، اما من هیچ‌وقت حاضر نشدم درآمد بالای خارج از صداوسیما را با عشقی که به کارم دارم عوض کنم. هنوز هم قبل از اجرای برنامه‌ ساعت‌ها مطالعه می‌کنم.کار برایم اهمیت دارد برای همین هرگز از آن خسته نشده‌ام.

اما برخی از جوان‌ها فکر می‌کنند که با کار در تلویزیون و اجرا و گزارشگری می‌توانند به شهرت و پول زیادی دست پیدا کنند.

نه این‌طور نیست!‌ همانطور که گفتم فقط دو سه مجری ممتاز در تلویزیون هستند که دستمزد بالایی می‌گیرند، اما حتی همین مجری‌ها نیز برای پول به تلویزیون نیامده‌اند؛ بلکه عاشق کارشان هستند که توانسته‌اند پیشرفت کرده و ممتاز شوند. اگر از اول با انگیزه شهرت و پولدار شدن پا به تلویزیون بگذاری و ده‌ تا پله را یکی کنی و بخواهی بسرعت به نقطه بالا برسی، با همان سرعت هم سقوط می‌کنی. ذات تلویزیون در همه دنیا چنین است؛ هدف نباید شهرت باشد اگر کارت را بدرستی انجام بدهی، شهرت و پول در ادامه برایت رقم می‌خورد. هر چند معتقدم شهرت با محبوبیت فرق دارد، هستند کسانی که مشهور هستند، اما محبوب نیستند.

یکی از مجریان بی‌حاشیه تلویزیون هستید؛ سال‌هاست کار می‌کنید، بدون جار و جنجال خاصی، حتی ردپای شما در شبکه‌های اجتماعی دیده نمی‌شود.

شخصیت هر کسی در راه و روشی که در زندگی شخصی و کاری بروز می‌دهد، نمایان می‌شود. من اعتقادی به حاشیه سازی ندارم، لزومی ندارد خودم را به مردم تحمیل کنم و با روش‌های عجیب و غریب بخواهم به مردم ثابت کنم که من هستم یا مرا هم ببینید! جار و جنجال‌های حاشیه‌‌ای فقط یکی، دو روز فرد را در صدر اخبار قرار می‌دهد و بعد فروکش می‌کند، اما آثار تخریبی آن را بر فرد می‌توان برای مدت‌ها دید. این آثار مخرب به همه خانواده بزرگ تلویزیون سرایت می‌کند، به همین دلیل معتقدم همکارانم باید خیلی هوشمند باشند و حاشیه‌سازی نکنند. هیچ‌وقت نیازی احساس نکردم که در فضای مجازی و شبکه‌های اجتماعی حضور داشته باشم و خودم را نشان دهم.

یعنی در هیچ کدام از شبکه‌های اجتماعی حضور ندارید؟

خیر ! مگر فضای مجازی چه چیزی به ما اضافه می‌کند؟ مثلا اینستاگرام چه کمکی می‌تواند به من بکند؛ شبکه اجتماعی که یا باید عکس‌های خانوادگی‌ات را در آن به اشتراک بگذاری یا کارت را تبلیغ کنی که من علاقه‌ای به هیچ‌کدام از اینها ندارم. ترجیح می‌‌دهم بدون حاشیه به کارم ادامه بدهم. البته این را هم بگویم بشدت مخالف کسانی هستم که از تریبون تلویزیون استفاده کرده و دروغ می‌گویند. اگر با چنین افرادی در برنامه‌ای روبه‌رو شوم حتما با آنها وارد چالش می‌شوم، چون معتقدم تریبون تلویزیون در دست ما امانت است و نباید اجازه بدهیم خلاف واقعیت به مردم ارائه شود، اما هرگز برای مطرح شدن خودم، کسی را تخریب نمی‌کنم.