سونیا پور یامین مجری نام آشنای صدا و سیما در این دوره از انتخابات شورای شهر تهران داوطلب حضور در پارلمان شهری شده است.

سونیا پوریامین نیاز به معرفی ندارد. چهره مشهور تلویزیونی که یکی از موفقترین مجریان و تهیه کنندگان صدا و سیما است. او در دوره ششم انتخابات شورای شهر تهران داوطلب شده تا به گفته خودش صدای زنان شهر باشد.

گفتگوی خبرآنلاین با این نامزد شورای شهر تهران را می خوانید:

چطور مردم تهران را ترغیب می کنید در انتخابات به شما رای دهند؟

می توانم صدای رسای زنان شهرم باشم. اگر قولی دادم می توانم آن را اجرا کنم. به فکر بحثهای کلان نیستم. دنبال هر برنامه ای که در شهر تهران بروم برای مردم شهر ملموس خواهد بود. یعنی اگر می گوییم می خواهیم زنان را توانمند کنیم و به آنها آموزش دهیم، اگر می گوییم می خواهیم دختران بانشاط داشته باشیم، فضاهای محله ای را توسعه دهیم، با شهروندان ارتباط مستمر داشته باشیم، آنها را در تصمیمات مشارکت دهیم، برای مردم برنامه های فرهنگی و تفریحی عمومی طراحی و اجرا کنیم، اینها کارهای سختی نیست. من وارد مسایل ساخت و ساز، تراکم، معماری، هویت شهری، مصایب و مشکلات عمده به صورت تمام وقت نمی شوم. مشکل اصلی ما مسایل ملموس و کنونی جامعه است. چیزی که درباره ورزش زنان صحبت می کنم، حق زنان است. در تهران، شهرداریها باید به فکر فضای شهری برای شهروندان باشد. چه بسا این فضاهای ورزشی ساخته شده ولی با اجاره های بالا به بخش خصوصی واگذار شده است. ما در این شهر هر جا می رویم باید پول بدهیم و چنین توقعی حق ما زنان است که بتوانیم از مواهب شهر استفاده کنیم. حق داریم برای اینکه جسممان سالم باشد، امکاناتی در اختیار ما زنان گذاشته شود. آیا نباید این را مطالبه کنیم؟ فکر می کنم باید استفاده از فضاهایی که شهرداریها ساخته اند در اختیار مردم با قیمتهای پایین قرار گیرد.

 پس شما می خواهید نماینده زنان تهرانی در پارلمان شهری باشید؟

بله، علت اصلی که نامزد شورای شهر شدم این است که شورای شهر در ۵ دوره ای که انتخاب شدند، کارهایشان نمود بیرونی ندارد. برای هیچ کارشان پیوستی ندارند. نه پیوست رسانه ای نه اجتماعی و نه پیوست اقتصادی نداشتند. به نظر می رسد اعضای شورای شهر در ادوار گذشته تنها پیوست و مقاصد سیاسی برای کارهایشان داشتند. آنها آمده اند تا دوباره رای جمع کنند. آنها لیستی و سیاسی آمده اند. چون لیستی هستند قاعدتا اهداف سیاسی شان در اولویت بیشتری از اهداف شهری شان است. ولی وقتی سر کار می آیند ادعای شهری دارند و می گویند برای شهر خیلی کارها کرده اند.

شورای شهر پارلمانی است که مربوط به شهر است و مال کشور نیست. هر اتفاقی که در شورا می افتد مردم باید بدانند و مهمتر از همه این است که باید در حق شهروندی من تهرانی تاثیر بگذارد. باید به چشم این اتفاقات را ببینم. اگر خیابان ها را می گویند تعریض و تسطیح کردیم چرا پس پر از چاله چوله است؟

به نظر شما فضای فرهنگی شهر چه تغییری باید داشته باشد؟

ما در یک شهر غمزده زندگی می کنیم و هیچ تفریحی در این شهر نداریم. باید پرسید چرا شهر اینطور شده است؟ چرا یک برنامه ممتد فرهنگی برای شهروندان پیگیری و برنامه ریزی نمی شود؟ در این ۴ سال یک جمعه نداشتیم که به مردم گفته شود یک برنامه شاد در فلان مکان در حال برگزار است.

سراهای محلات چنین رسالتی دارند. به نظر شما موفق بوده اند؟

این که سرای محلات طراحی و ساخته شده اند عالی است ولی خیلی اثرگذار نیستند. اکثر آنها در کوچه ها هستند. پس باید اطلاع رسانی کنند. در مورد برنامه هایشان یادم نمی آید یک بار در محله ها سرای محله ما اطلاع رسانی کرده باشد. اگر از آن خیابان رد نمی شدم واقعا نمی دانستم چنین جایی هم هست.

۸۷ درصد زنان ما خانه دار هستند که اکثرا افسردگی های پنهان دارند. اکثرا زنان خانه دار هم می خواهند مشاغل خانگی داشته باشند. چرا نمی توانیم زنانی که مشاغل خانگی دارند در هفته یک بار بیایند در این سراهای محلات محصولاتشان را بفروشند؟ یا به برنامه های فرهنگی وصلشان کنیم؟ ما چنین محتواهایی برای کارهایمان نداریم. دست مدیران را باز نمی گذاریم تا با اهالی در ارتباط باشند. اعضای شورا باید بیایند کارهای جزء در محلات و مناطق انجام دهند نه این که دنبال کارهای کلی باشند. وقتی شما در محلات کارهایی کنید، یعنی مردم را دخیل در امور شهر می کنید. در حال حاضر شاید شورایاری و معتمد محلات باشند، ولی نمود واقعی و اثرگذار ندارد.

مردم باید تصمیم گیری های شهری مشارکت داشته باشند و شوراها باید با همکاری مردم تصمیم گیری کنند. آیا در این ۴ سال با همکاری و همیاری مردم تصمیم گیری شده است؟

تجربه ای برای اطلاعرسانی در حوزه محلات دارید؟

بله، تجربه جالبی دارم. چند سال پیش ۳ برنامه تلویزیونی در شبکه ۲ داشتم مسئولان وقت شهرداری به شدت به من عتاب و خطاب کردند. گفتند ما فضاهای متعددی را برای استفاده مردم ساخته ایم. گفتم اگر ساختید به مردم بگویید تا استفاده کنند. اطلاعرسانی نمی کنند چون انگار نان‌شان در عدم اطلاعرسانی است. من کار اطلاعرسانی را بلدم و به مردم همه چیز را خواهم گفت تا خجالت زده شهروندان نشوم. چون مستقل هستم باکی از اطلاعرسانی ندارم. چه کسی گفته ما آدمهای مستقل برای این که رای بیارم باید سیاسی شوم؟ اگر ما مستقل ها هم سیاسی شدیم چه جوابی به مردم میدهیم؟ آن فردی که از طریق لیست به شورای شهر راه یافت آیا پاسخگوی شما خواهد بود؟ قطعا پاسخگو نخواهد بود. ولی من که مستقل هستم پاسخگوی تک تک شهروندان خواهم بود.

اولویت اول شما در شهر چه گروهی از شهروندان هستند؟

اولویت من زنان خانه دار هستند. وقتی آمدم شعارم را دربیارم گفتند نمی توانی شعارت را مختص یک گروه قرار دهی. ولی طراحی برای درآمدزایی زنان خانه دار، توانمند سازی دختران و زنان آینده مختص یک گروه نیست. بلکه مستقل یک نسل است. واقعیت این است که نسل ما دختران را بد تربیت کرده است که به مسایل پیرامون خود بی توجهند. دختران یاد گرفته اند در اتاق می نشینند و درس می خوانند ولی مهارت زندگی و شوهر داری بلد نیستند. برای همین یا طلاق زیاد می شود یا دختران با نسل گذشته بی ارتباط می شوند. باید به آنها مهارت آموزی کرد، در مهارت آموزی باید ابتدا اعتماد دختران خود را جلب کنیم. باید هوشمند سازی شهر را برای جوانان داشته باشیم. جوانان ما با ما فرق می کنند. دختر و پسر در خانه با موبایل خرید می کنند، درس می خوانند، با همدیگر گفتگو می کنند و در حقیقت همه کارشان را انجام می دهند. ولی آیا شهر ما به اندازه نیاز شهروندان هوشمند سازی شده است؟

شما به لیستهای سیاسی انتقاد دارید ولی چرا تلاشی برای ورود به لیستهای سیاسی نداشتید؟

در طول ۳۶- ۳۷ سال کار حرفه ای و رسانه ای داشتم همیشه مستقل بوده ام. یک فرد رسانه ای اگر جهتگیری سیاسی داشته باشد وامدار و جیره خوار گروههای سیاسی خواهد شد که در آن است. از این رو افراد سیاسی شاید دیگر نتوانند مانند یک فرد مستقل کار کنند. در برنامه های تلویزیونی هم همیشه صدای مردم بودم و خوشحالم توانستم اعتماد آنها را جلب کردم. دلم نمی خواست برای ورود به شورای شهر وامدار گروه های سیاسی شوم. هر چندمی دانم شاید هنوز به آن توسعه سیاسی نرسیده ایم که افراد را به خاطر خودشان انتخاب کنیم و به افراد مستقل اعتماد کنیم. ما برای هیچ انتخاباتی وقت نمی گذاریم و مطالعه نمی کنیم. برای همین افراد را بدون دقت انتخاب می کنیم. شاید اگر از همه ما سوال کنند همه اعضای شورای شهر را نشناسیم. آیا بعدا می توانیم توقع داشته باشیم این افراد در شورا برای من شهروند کاری کنند؟ من نوعی به اعضای شورای شهر به صورت لیستی رای دادم و اعتماد به گروه سیاسی کردم. الان نمی دانم آنها چه کردند. به همین خاطر برای دغدغه هایی که به عنوان یک شهروند دارم نامزد شدم. در این بین متوجه شدم حلقه مفقود شوراها با مردم عدم اطلاعرسانی است. مردم به شوراها وصل نیستند. اعضای شورا هم در میان مردم نیستند. هر عضو شورا به عنوان رابط شورا با دو منطقه شهرداری است. حتما در منطقه ای که زندگی می کنم یکی از اعضای شورا وظیفه رسیدگی و ارتباط با مردم را دارد. آیا یک بار این عضو شورا نمی بایست در طول این ۴ سال خودش را به اهالی منطقه نشان دهد؟ حرفهای اهالی را بشنود و مشکلات را ببیند. نمی دانم این فرد کیست. تا به حال هم ارتباطی با ایشان نداشتم. پس حلقه مفقوده عدم حضور این اعضا بین مردم است.

به محور سخنان شما درباره نیازهای شهروندان برگردیم. شورای شهر برای زنان چه کاری می تواند کند؟

داشتن طرحی برای درآمدزایی زنان خانه دار بسیار مهم است. همچنین شورا می تواند سلامت و نشاط زنان خانه دار را با استفاده از امکانات ورزشی رایگان یا با هزینه بسیار پایین فراهم کند. اگر یک زن خانه دار بتواند در طول هفته دو یا سه بار از امکانات نسبتا مجانی که در سراسر شهر وجود دارد استفاده کند، قطعا باعث تندرستی و نشاط او می شود. شورا می تواند با برنامه ریزی های درست زنان خانه دار را به لحاظ اقتصادی توانمند کند و آنها را به خودباوری برساند. آنها را آموزش دهد. در دنیای امروز که دنیای ارتباطات است، اگر زنان یاد بگیرند درست از اینترنت و فضاهای مجازی استفاده کنند، باعث توانمندی اقتصادی، فرهنگی و حتی سیاسی خود و خانواده شان می شوند. حتی می توانند خانمها با آموزشهایی که دریافت می کنند صحبت کردن منطقی را با فرزندانشان را یاد بگیرند. اختلاف بین نسل ها الان مسئله مهمی است. اگر زنان توانمند شوند دیگر با علایق و سلایق بچه هایشان مشکلی نخواهند داشت. الان ببینید بچه که چند سال بیشتر ندارد همه ابزارهای الکترونیک از جمله موبایل و تبلت و آی پد و لپ تاپ را می شناسد ولی مادر خانواده قادر به استفاده از ابزار الکترونیک نیست، برای همین مادرها از بچه ها که نسل بعدی هستند عقب می مانند. شورا می تواند با فراهم ساختن زمینه آموزش مادران این فاصله را جبران کند.

در شورا به دنبال کارهای لاینحل نباید رفت که جاهای مختلف باید روی آن نظر بدهند. اکثر این کارها بی نتیجه است. بسیاری از مصوبات شورا که باید در جاهای دیگر تایید شوند، عملا جلو نمی رود. این زمان و فرصت فرسایشی که شورا برای کارهای بسیار بزرگ می گذارد در نهایت نتیجه بخش نیست، بخشی از فرصت شورا را باید برای کارهای ملموس در شهر گذاشت. گاهی یک طرح آزمایشی در یک بخش شهر اجرا می شود ولی به همه جای تهران گسترش نمی یابد. این یک آسیب است.

منظورتان کدام طرح آزمایشی است؟

مثلا این که باید تمام خیابانهای یک شهر را برای افراد معلول تسطیح کنند. مثلا این طرح را به صورت آزمایشی در یک محله انجام می دهند. فرضا برای عبور معلولان با ویلچر رمپ جلوی همه پله ها باید بگذارند. تسطیح سازی معابر برای اشخاص معلول و سالمند بسیار مهم است. ولی این طرح فقط در یک محله در یکی از مناطق تهران انجام می شود و رضایت مردم محله افزایش بسیار پیدا می کند ولی بعد می گویند اجرای آن در همه محلات هزینه زیادی می خواهد و اصلا برای آن بودجه ای در نظر نگرفتند. نتیجه آن که طرح مناسب سازی معابر برای معلولان و سالمندان هرگز در همه سطح شهر انجام نمی شود. اگر این مقوله برای مردم اطلاعرسانی شود اجرای طرح مناسب سازی معابر تبدیل به مطالبه عمومی می شود و همه شهرداران مناطق مجبور به انجام آن می شوند. ما اصلا فراموش کرده ایم مطالبه گری کنیم. اگر مطالبه گری ما جدی باشد، بالاخره جواب می گیریم.

در حوزه زنان و دختران هم واقعا مهارتهای زندگی و خاستگاه اجتماعی دختران را فراموش کرده ایم. دختران نیاز به نشاط دارند ولی ما چه فکری برای آنها کرده ایم؟ این همه بوستان داریم. آیا نمی توانیم برنامه ریزی کنیم آخر هفته های نشاط انگیز داشته باشیم. نمی توانیم برای بچه ها برنامه ریزی کنیم اتفاقات خوبی برایشان بیفتد؟

این سخنان را از شورای فعلی هم شنیدیم به نظر شما چرا شورای کنونی نتوانسته شعارهای فرهنگی که داد را اجرایی کند؟

سوال را باید از آنها پرسید. به نظر می رسد آنها به قدری موضوعات مهمتری داشتند که به این مسایل نپرداختند. اگر اعضای شورا بین مردم بیایند و به مسایل مردم توجه کندند قطعا باید کارهایی صورت می گرفت. البته می گویند در حوزه شهر تصمیمگیران زیاد هستند و شاید بگویند ما می خواستیم کارهایی کنیم ولی نشد. وقتی شما سرای محله دارید می توانید این کارها را انجام دهید. من نفی نمی کنم در سراهای محله کارهای زیادی انجام می شود. ولی می گویم کارهای سرای محلات باید در محلات نمود داشته باشد. من می گویم کارهای خوب زیادی کردید ولی چرا اطلاعرسانی نکردید؟

مثلا روزنامه همشهری محله برای اطلاعرسانی محلات خیلی خوب بود ولی فعالیت آن متوقف شد. همشهری محله افراد محلات را شناسایی می کرد و به اهالی معرفی می کرد. این اقدامات در سراهای محلات خیلی بهتر عملیاتی می شود. خیلی راحتتر می توانید این کارها را اجرای یکنید. فکر کنید یک خانمی که برای محصولات خانگی بازاریابی بلد است می تواند در سرای محلات به خانمهای همسایه بازاریابی و فروش محصولات خانگی را یاد بدهد. یا خانمی که روانشناس تربیتی است بیاید دو ساعت برای همسایه ها و اهالی محله درباره تربیت فرزندانشان حرف بزند.

ارتباط داشتن سرای محلات با شهروندان بسیاری از مشکلات فرهنگی شهر را حل می کند. همه مشکلات از عدم شفافیت، عدم اطلاعرسانی و بی ارتباطی بین شهروندان برمی خیزد. ما همدیگر را نمی شناسیم ولی درباره هم قضاوت می کنیم.