مریم نشیبی می گوید: در رادیو با مخاطبانی که ولی نعمتان ما هستند، زندگی می کنیم. از سال ۵۶ در رادیو شروع به کار کردم و ۴۳ سال در رادیو کار کردم. شاکر این هستم که مردم دوستم دارند. نمی دانم چطور پاسخگوی محبت های مردم باشم.

او درباره شرایط زندگی خود چنین توضیح می دهد: من، مادر و برادرم با یکدیگر زندگی می کنیم. مادرم نیاز به نواخته شدن دارد. من ۷۴ ساله هستم ولی باز تلاش می کنم مطابق میل مادرم رفتار کنم. برادرم کمی سوسول است. بنابراین خریدهای خانه با من است.

نشیبی که با برنامه «پنجشنبه جمعه» صحبت می کرد، اضافه کرد: وقتی برای خرید از خانه خارج می شوم در محله مان مورد لطف مردم قرار می گیرم. در نانوایی بچه ها را که می بینم و قربان صدقه شان می روم. بچه ها مادرهایشان را دعوت به نشستن می کنند که چیزی بگویند و بعد می پرسند این خانم همان کسی است که در رادیو و روی برنامه های شبکه پویا صحبت می کند. پدر و مادرها با بچه هایشان شب به خیر کوچولو را می شنوند و تلفن می زنند و این برای من جای خوشحالی دارد.

این هنرمند بیان می کند: با کرونا دشمن نیستم. با او دوست هستم. خودم را اذیت نمی کنم. ولی رعایت می کنم. به ویژه در مورد مامان خیلی رعایت می کنم. زیاد به آن فکر نمی کنم. فکر می کنم سراغم نمی آید یا اینکه شاید به خاطر اینکه نکاتی را رعایت می کنم خیالم راحت است. کرونا را جدی بگیریم به خاطر خودمان و اینکه زحمت پزشکان را بیشتر نکنیم.

این گوینده پیشکسوت در پایان درباره برنامه رادیو نمایش به نام «جعبه موسیقی» توضیح داد: قبلا در تلویزیون برنامه داشتیم. زمانی که آقای مهران دوستی بود با هم برنامه داشتیم. آقای افتخاری همین کار را به کار رادیویی تبدیل کردند.