روا درباره این‌که چطور وارد تلویزیون شده و نظر مادرش درباره فعالیت او در حرفه مجری‌گری چه بوده، می‌گوید: «من دوره دبیرستان انسانی خواندم، دوره کارشناسی، حقوق و برای ارشد هم ادبیات فارسی. قبل از این‌که وارد تلویزیون بشوم با انجمن‌ها و مجامع هنری آشنا بودم چون به ادبیات خیلی علاقه‌مند بودم. در کنگره‌های هنری و ادبی زیادی از دوران نوجوانی‌ام شرکت می‌کردم. یک‌بار از تلویزیون آمده بودند تا با من که آن زمان ۲۰ یا ۲۱ ساله بودم به عنوان یک شاعر جوان گفت‌و‌گو کنند. وقتی با آن گروه آشنا شدم، قرار شد که از من تست بگیرند. چند ماه بعد در مرکز صداوسیمای شهرکرد که زادگاه من هم هست، مشغول به کار شدم و بعد هم ادامه تحصیل در مقطع کارشناسی ارشد دانشگاه شهید بهشتی به همکاری من با شبکه‌های سراسری منجر شد. مادر من در تمام این سال‌ها، مشوق من بود. الان هم نظرش با این کار من مثبت و موافق است و مدام دعاگوی من برای موفق شدن است. او همیشه به من و انتخاب‌هایم احترام گذاشته و اعتماد دارد.»

عبدا… کمتر از یک سال داشته که پدرش شهید می‌شود و شکی نیست که مادرش برای بزرگ کردن او سختی‌های زیادی کشیده است. او در این باره می گوید: «درباره سختی‌های دوره‌ای که من نوزاد و کودک بودم و پدرم شهید شدند، خاطرات بسیار کمی به یاد دارم. در این بین، مادر من هم اهل شخم زدن سختی‌های گذشته نیست. من خودم هم سعی کردم این ویژگی را از ایشان یاد بگیرم. همیشه باید نگاه‌مان به همین الانی که در آن هستیم، باشد و یک نیم نگاهی به آینده‌ای که در انتظارمان است. زندگی به اندازه کافی تلخی دارد و من موافق نیستم که مدام به سختی‌هایش فکر کنم و این اتفاق برگرفته از نوع تربیتی است که توسط مادرم به من آموخته شده است. به هرحال، من این‌طوری بزرگ شدم. دوره جنگ، دوره سختی بوده برای همه و شکی نیست که مادر من هم در چنین شرایطی زندگی کرده است. حسم را به مادر نمی‌توانم توصیف کنم. مثل همان حسی است که شما دارید، خوانندگان این مطلب به مادرشان دارند، من هم دارم. فکر نمی‌کنم در قالب نوشته یا کلام بتوانیم این حس را به صورت واقعی و به میزانی که در شان مادر باشد، ادا کنیم.»

از روا درباره برنامه ویدئو چک و این‌که آیا از کودکی به ورزش علاقه‌مند بوده یا نه، می پرسم که می‌گوید: «من دوران نوجوانی عاشق فوتبال بودم و یک بازیکن آماتور هم نبودم. الان هم که ویدئو چک را اجرا می‌کنم، حداقل یک عکس با لباس ورزشی دارم که مجری این برنامه شدم. کلا پاستیل و ورزش را خیلی دوست دارم. آن زمان علاقه اصلی‌ام این بود که روزی فوتبالیست بشوم ولی خوب، دیگر نشد. برنامه ویدئو چک هم که حدود ۳ سال است از شبکه ورزش پخش می‌شود، نتیجه زحمات یک تیم باانگیزه و کاربلد است. خیلی بیشتر از چیزی که تصورش را بکنید برای ساخت این برنامه، وقت گذاشته می‌شود تا بتوانیم در یک روز آن را ضبط کنیم.»