«صدای دوستانه مهران دوستی خاموش شد»؛ خبری سنگین و جانسوز که یک سال پیش در چنین روزی به دشواری به باور نشست.

امروز دوم خرداد ماه، اولین سالروز درگذشت مهران دوستی است؛ گوینده‌ای که با صدای مخملی‌اش با شنوندگان رادیو اینگونه سخن می‌گفت، «سلام، من مهران دوستی، با همه آن‌هایی که اخم می‌کنند و نمی‌خندند قهرم! … نه، نه شوخی کردم، ما با هیچکس قهر نیستیم، ولی اخم‌هایتان را باز کنید.»

برنامه‌های مرحوم دوستی تا آخرین روزهای فوتش پر بود از چنین جملاتی.

مهران دوستی در حالی که سی‌وسومین سال حضور در رادیو را می‌گذراند و در این مدت توانسته بود با اجرای برنامه‌هایی چون «نشانی»، «عصر پرتقالی»، «رادیو من» و «کافه رادیو» شنوندگان بسیاری را جذب این رسانه کند، صبح شنبه (دوم خرداد ماه ۹۴) در سن ۵۹ سالگی به طور ناگهانی درگذشت.

یکی از ویژگی‌های مهران دوستی این بود که هیچ‌وقت کتاب از دستش نمی‌افتاد و از صدای ویژه‌اش درست استفاده می‌کرد و شاید به جرأت بتوان گفت، رادیو جوان با صدای مهران دوستی رنگ و بویی متفاوت می‌گرفت.

دوستی در چند سال اخیر به عنوان گوینده‌ برتر رادیو و نماینده‌ ایران در ABU (اتحادیه رادیو تلویزیونی آسیا – اقیانوسیه) انتخاب شده بود