هنوز هم خیلی‌ها مسعود روشن پژوه را با مسابقه محله می‌شناسند و با بردن نامش خاطرات بسیاری در ذهن تداعی می‌شود. اما او در كنار برنامه‌های تلویزیون، سال‌های بسیاری را در استودیوهای رادیو زندگی كرده و با گروه‌های مختلفی همكاری داشته است .

به گزارش هنرصدا به نقل از رادیو صبا ، روشن پژوه بعد از گذشت ۲۵سال فاصله از رادیو با اجرای برنامه (مثبت صباهنگ) در شبكه صبا به این رسانه برگشته است. مثبت صباهنگ با اجرای مسعود روشن پژوه و شهرام نیك یار پنجشنبه و جمعه‌ها عصر از ساعت ۱۸ به مدت یك ساعت و نیم روی آنتن این شبكه است. به همین بهانه با او گفت‌وگویی درباره بازگشتش به رادیو و اجرای این برنامه و ویژگی‌های آن داشتیم كه در ادامه می‌خوانید:

دلیل این‌كه سال‌ها از رادیو دور بودید چیست؟ آیا پیشنهادها راضی‌كننده نبود یا این‌كه مشغله‌های كاری اجازه كار و فعالیت در رادیو را از شما گرفته بود؟

در طول این سال‌ها پیشنهاد زیادی برای حضور در رادیو داشتم اما مشغله‌های كاری هیچ‌وقت به من اجازه نمی‌داد تا این‌كه فراغت بیشتری پیدا كردم و وارد رادیو صبا شدم و این درواقع اولین تجربه رادیویی من به این شكل است كه برنامه‌ای را اجرا كنم.

باوجوداین از ویژگی‌های این برنامه بگویید كه شما را ترغیب كرد در آن حضورداشته باشید؟

این برنامه به‌نوعی یك زنگ تفریح است؛برنامه‌ای مفرح و دوست‌داشتنی كه تركیبی از موسیقی و گفت‌وگو و طنز است.

با توجه به این‌كه نخستین تجربه شما در اجرای چنین برنامه‌ای هست، با طنز شنیداری آشنا بودید؟

با طنز شنیداری كه از ۴۰سال پیش تاكنون آشنایی داشتم. آن زمان رادیو به این شكل برنامه طنز نداشت و در قالب كاست‌هایی باید این نوع برنامه‌ها را می‌خریدی كه درواقع محتوایش همین كارها و برنامه‌هایی بود كه هم‌اكنون در رادیو می‌شنویم. اما الان به لحاظ این‌كه زرق‌وبرق رسانه‌های تصویری و در لحظه بودن رسانه‌های مجازی هم اضافه‌شده كار سخت‌تری پیش روی هریك از عوامل رادیو وجود دارد.

از چه نظر كار سخت‌تر است؟

به‌هرحال نویسنده‌ها باید قدرتر باشند،گوینده‌ها حرفه‌ای‌تر و همه عوامل باید توانایی انجام چنین كاری را داشته باشند.

معمولا در رادیو تعدادی برنامه‌های طنز تولید و پخش می‌شد كه بسیار موفق و پرمخاطب بودند. به نظر شما كه سال‌ها تجربه كار در رادیو را داشتید، رمز ماندگاری برنامه‌های طنز قدیمی در چیست؟

آن سال‌ها خیلی راحت‌تر می‌خندیدیم اما الان مقطعی می‌خندیم اما این‌كه این خنده چقدر ریشه در نوع زندگی و حس و حال من دارد، خیلی متفاوت است. آن زمان شاید با یك لطیفه ساعت‌ها حال همه خوب بود اما الان حتی اگر بهترین شیوه‌های طنز را هم به كار ببری بازهم آن‌قدر دغدغه‌ها قالب می‌شود كه به‌سختی می‌توان مخاطب را خنداند. الان هم در برنامه مثبت صباهنگی كه در رادیو صبا دارم خیلی دنبال خنداندن مردم به آن شكل نبوده و نیستیم. درواقع لحظه‌ای كه شنونده این برنامه را گوش می‌كند مثل این است كه پنجره‌ای به یك استودیو بازشده كه او می‌تواند گوینده،خواننده و سایر عوامل را ببیند. البته همه اتفاقاتی كه در برنامه می‌افتد، واقعی‌است و هیچ‌كدام ساختگی نیست.

چطور؟ دراین‌باره توضیح می‌دهید؟

یعنی حتی اگر قرار است بخندیم واقعا زمانی كه بچه‌ها حال‌شان خوب است ضبط صداهای خنده را می‌گیریم كه در طول برنامه پخش كنیم. خنده دستوری و فرمایشی در هیچ جای برنامه نیست و ما واقعا خودمان هستیم در همان لحظه‌ای كه برنامه را اجرا می‌كنیم. بعید است بتوان به نقطه ایده‌آل در خنداندن مردم رسید. اما تمام تلاش‌مان را می‌كنیم. گواه این مطلب همین بس كه در شرایطی در حال كار كردن هستیم كه هر آن ممكن است به دلیل كرونا یكی از عوامل دچار مشكل شود. اما سعی در انتقال حال خوب به مخاطب هستیم. آنها هم با ما تعامل می‌كنند، پیامك می‌دهند و درست مثل این‌كه شما با دوست‌تان تلفنی صحبت كنید یك‌ساعت‌ونیم با هم در ارتباطیم. موسیقی گوش می‌كنیم و از حال هم باخبر می‌شویم.

از آنجا كه این برنامه به‌طور مشترك اجرا می‌شود، درباره همكاری‌تان با آقای نیك‌یار بگویید.

تقریبا ۲۰سالی است كه با هم در برنامه‌های مختلف همكاری می‌كنیم. در این برنامه هم از ایشان خواستم با من همراه باشد. او هم سازش را می‌آورد و گاهی اوقات با خواننده‌ای كه آن‌طرف خط است همراهی می‌كند. در كل سعی كرده‌ایم فضای متفاوتی در این برنامه داشته باشیم.

با توجه به همكاری ۲۰ساله‌ای كه با ایشان دارید از رمز ماندگاری این رفاقت بگویید.

فكر می‌كنم چون ما هردو یك هدف داریم و آن هم انتقال حال خوب به مردم است. در واقع ما به دنبال حال مردمیم و نه مال مردم (با خنده). دنبال این نیستیم كه از این حرفه كسب درآمد كنیم. بارها پیشنهاد ساخت آلبوم یا قطعات موسیقی به ما شده است. البته من كه خودم را خواننده نمی‌دانم اما برای هردوی ما همین مهم است بتوانیم لحظه‌ای را ایجاد كنیم كه یك مقدار برای مردم متفاوت است و حال‌شان را خوب می‌كند. همین برایمان كافی است از بازخوردهایی هم كه گرفتیم متوجه شدیم خدا را شكر تاكنون توانسته‌ایم به هدفی كه داریم، نزدیك شویم.

كار در شرایط كرونا چگونه است؟ به‌خصوص در استودیوهای سربسته رادیو كه این نگرانی را برای عوامل ایجاد می‌كند.

دوست دارم این نكته را بگویم. البته كه من بارها در برنامه هم گفته‌ام و دوست دارم اینجا هم بگویم. كار بچه‌های رسانه كمتر از كادر درمان نیست. این افراد ساعت‌ها در استودیوهایی كه هیچ پنجره‌ای ندارد و عایق هم هست در حال كار كردن هستند و تردد گروه‌های برنامه‌ساز كار را بسیار خطرناك می‌كند. این بچه‌ها سال‌ها آموزش دیده‌اند و در حال انجام كاری تخصصی هستند كه هركسی قادر به انجام آن نیست. اگر خدای‌ناكرده اتفاقی برای هركدام از آنها بیفتد جبران‌پذیر نیست. مگر چند سال دیگر باید بگذرد كه ما بتوانیم یك صدابردار حرفه‌ای داشته باشیم و تربیت كنیم. یا هریك از عوامل كه جایگزینی برای آنها نیست. اگر قرار باشد مردم در خانه بمانند این وظیفه اهالی رسانه است كه بتوانند با برنامه‌های متنوع به این هدف دست یابند. به همین دلیل من خواهش می‌كنم از مدیران سازمان كه این عوامل را واكسینه كنند.