در یادداشت محمد صالح‌علاء برای حمیدرضا صدر که در بستری بیماری به سر می‌برد، آمده است:

آنتیگونه از ترسیاس می‌پرسد: تو، تا حالا عاشق شدی؟

ترسیاس می‌گوید: عشق خطرناکه خانوم.

آنتیگونه می‌پرسد: چرا؟

ترسیاس می‌گوید: چون «عشق نمیگذاره از چیزهای خطرناک بترسی.»

پس‌پری‌شب، عکس دوست‌ام را در کنار آقای حمیدرضا صدر دیدم. پس از مدت‌ها یاد ایشان از دلم رد شد. پری‌شب فیلم مغلوب قانون آقای جیم جارموش را می‌دیدیم، باز یاد آقای صدر و آقای پرویز دوایی از دلم گذشت. امشب ترانه‌ای می‌نوشتم که روی تلفن پیامی را دیدم از دوست روزنامه‌نگار نازنین‌ام که نوشته بودند آقای حمیدرضا صدر ناخوش‌اند. نمی‌دانم چرا دلواپس آقای صدر نشدم. شاید به‌ خاطر همان دیالوگ سوفکلس در نمایشنامه آنتیگونه است؛ به‌ویژه آنجا که ترسیاس به آنتیگونه می‌گوید عشق نمی‌گذارد از چیزهای خطرناک بترسی. ترسیاس پیشگویی نابیناست، من هم یکی دو شباهت با ترسیاس دارم، پیشگو نیستم ولی من هم دلم نابیناست و من هم عقیده دارم عشق نمی‌گذارد اشخاصی مانند آقای صدر از چیزهای خطرناک بترسند، زیرا به قول سهروردی، عشق از همه‌ی چیزها چیزتر است. پس آقای صدر عزیز ما این دوره‌ی ناخوشی را با شهامت سپری می‌کنند.

آقای صدر و دیگر روزنامه‌نگارها و نظریه‌دارهای این روزگار از فرزندان بالغ این سرزمین‌اند، پس بی‌جهت نیست که سعیدی گرامی‌مان می‌گوید:

«من این رندان و مستان، دوست دارم

خلاف پارسایان و خطیبان»