محمدباقر رضایی نویسنده و فعال رسانه ای که نوشته های آهنگینی درباره پیشکسوتان رادیو می نویسد، این بار سراغ تهیه کننده قدیمی رادیو، سید امیر کطائیان، رفته است.

به گزارش هنرصدا، سید امیر کطائیان در رادیو، از جمله تهیه کنندگانی بود که اعتقاد شدیدی به انتقال پیام از طریق طنز و تفریح داشت.او از جدّیت های افراطی پرهیز می کرد و در تهیه ی برنامه های رادیو، روش های خاصی داشت.معتقد بود اگر فضای استودیو هنگام ضبط برنامه ها، همراه با شادی و نشاط نباشد انتقال پیام به مخاطب، بطور ریشه ای و عمیق انجام نمی گیرد.

آن گوینده ی لطیفه های بکر.

آن مشتری دائمیِ محافل ذکر.

آن لحاظ کننده ی طنز در کلام.

آن عاشق اهل بیت علیهم السلام.

آن که ردیف و میزان و شریف بود

و شاعران و مداحان را حریف بود.

حرفهایش سراسر نمک بود

و در روابطش بی کلک بود.

لطیفه از دهانش می بارید

و از جدّیت های نابجا می نالید.

در جوک گفتن، بی باک بود

و بعضی شان خطرناک بود.

رادیو تهران را خانه ی اولش می دانست

و آن را جدا از زندگی اش نمی دانست.

شهرتش کطائیان و نامش امیر بود

وقتی حالش خوب بود شِکر بود،

وقتی حالش بد بود پَکر بود.

با آدمهای اخمو، کار نداشت

و در کنار آنها قرار نداشت.

در جمع های شاد، مسرور بود

و در جلسات اداره، ساکت و صبور بود.

دل دل می کرد فضا را شاد کند

و حرفها را وفقِ مراد کند.

گاهی در جوک گفتن چنان می تاخت،

که همه را به تِلو تِلو می انداخت.

اما وقتی مرثیه می خواند گریان بود

و افسردگیِ همه را درمان بود.

مردی بود کاملاً معاشرتی

بزرگان طنز را حریف بود

و بی نیاز از تعریف بود.

حسن ریوندی و ماهی صفت را پایین می کشاند

و حامدِ آهنگی را لب چشمه، تشنه می نشاند.

آنقدر این مرد، طنّاز و خلّاق بود،

که فقط با مستربین قابلِ انطباق بود.

نمایش های فی البداهه اجرا می کرد خفن!

و آن هم فقط به وسیله ی حرکاتِ دست و پا و دهن!

با این حال، مومن و تسبیحی بود

و متخصص برنامه های تفریحی بود.

هر جا شادی بود حضور داشت

و دَمی مانند تنور داشت.

طنزهایش بکر و صادراتی بود

و حرکاتش آکروباتی بود.

محفلی نبود که او باشد و از لطیفه هایش غش نکنند

در یکی از جشنواره های رادیو که در زیباکنار برگزار می شد، تعدادی از هنرمندان رادیو تهران شرکت داشتند.

امیر کطاییان هم حضور داشت.

شهرام گیل آبادی مدیر رادیو تهران بود.

او آزادی های عجیبی به عواملش می داد.

آن روز، شب که شد بچه ها را جمع کرد برد کنار دریا که خوش باشند

تعدادی از هنرمندان، قطعاتی اجرا کردند.

دورهمی شان به شدت گرم شد.

نشان به آن نشان که اجرای فی البداهه ی او از ساعت ۲۲ تا ساعاتی پس از نیمه شب طول کشید.

هیچ کس دلش نمی آمد صحنه را ترک کند.

هیچ کس دلش نمی خواست کطائیان ساکت بشود.

او چیزهایی می گفت و حرکاتی انجام می داد که دیدنشان برای آنها که به آن دورهمی آمده بودند باورکردنی نبود.

استعداد عجیبی در نمایشِ طنز، در حالِ هنرنمایی بود.

تماشاچیان دست از پا نمی شناختند.

صدای خنده ها به نعره و عربده تبدیل شده بود.

شهرام گیل آبادی هم که حضور داشت و خودش بیشتر از همه کیف می کرد، نمی خواست یا نمی توانست جلوی شادی بچه ها را بگیرد. اما مجبور شد صحنه را به تنهایی ترک کند و به اتاقش برود.

القصه، آن شب در زیباکنار غوغایی شده بود که کار به حراست کشید و آمدند ببینند چه کسی باعث و بانیِ این به هم ریختگی ست!

آنقدر حضور ذهن و خلاقیت داشت که همه را متحیر می کرد.

محمد سیانکی گزارشگر صداوسیما تعریف می کند: یک بار شیفت پخش بودند و حاج امیر هم حضور داشت.

گروهی به استودیو آمدند و می خواستند برنامه ای با موضوع “عشق” ضبط کنند.

قرار بود از چند شخصیت هم تلفنی نظر بخواهند.

ناگهان متوجه شدند شبی که قرار است آن برنامه پخش شود شب شهادت است.

نگران شدند و دنبال موضوع دیگری بودند، چون فکر می کردند موضوع “عشق” به آن شب نمی خورَد.

ناچار از حاج امیر چاره خواستند.

او در کمال آرامش و خیلی راحت گفت: این که غصه نداره! همون موضوع عشق خوبه، فقط یه چیزی جلوش بذارین!

پرسیدند: مثلا چی؟

گفت: مثلا عشقِ به شهادت!

بچه ها مات ماندند.

حوالی سال ۸۸ ، برنامه ی ” آب نبات ”  به تهیه کنندگی او، سردبیریِ مژده لواسانی و اجرای فرزاد حسنی در شبکه جهانی صدای آشنا روی آنتن می رفت.

غوغایی به پا کرده بود!

مدیران شبکه می دانستند چه کسی را باید به عنوان تهیه کننده این برنامه ی مفرح و شادی آفرین انتخاب کنند.

اولین و آخرین گزینه شان امیر کطائیان بود.

وقتی محسن شریف زاده مدیر صدای آشنا بود، حاج امیر بازنشسته شده، از تک و تا افتاده بود و در شیفت پخش این شبکه کار می کرد.

گهگاه بین مدیر شبکه و تهیه کننده پخش ملاقات هایی صورت می گرفت.

شریف زاده همین را به یاد دارد که: ” آقای کطاییان آن زمان بسیار پرکار بود اما کمتر حرف می زد. ضمن آن با متانت و وقار سعی می کرد کارش را به درستی انجام دهد. گاهی هم که کارِ زیاد امانش نمی داد، در محوطه ی بازِ ساختمان شیشه ای کنار حوض آب یک نخ سیگار می کشید و دوباره به استودیو بر می گشت.”

از شریف زاده می خواهم چیزهای بیشتری به یاد آوَرَد.

حاج امیر بالاخره در تاریخ ۱۴ تیرماه سال ۹۶ با دنیا خداحافظی کرد.

فرزندش میثم کطاییان گفت: ” پدرم مشکلات قلبی داشت. به بیمارستان هم مراجعه کرده و دکتر برایش بالن زده بود، اما به نظر می رسد مشکل او با بالن زدن قابل حل نبوده و باید عمل قلب باز انجام می داده، ولی پزشکش توصیه ای در این زمینه به او نکرده بود.”

مژده لواسانی سردبیر برنامه “آب نبات” در مورد لحظه های غمگینانه ی پس از درگذشت تهیه کننده ی برنامه اش نوشت: فقط شوکه ام و حیران آقای کطاییان عزیز، تهیه کننده ی پیشکسوت رادیو!

باور ندارم که سایه ی اون همه مهر و لبخند دیگه بر سر رادیو نخواهد بود.

در آغوش خدا آرام باشید که ما جز آرامش و مهر چیزی از شما ندیدیم”.

مژده لواسانی افزود: من دخترکی شانزده هفده ساله بودم که سردبیر برنامه های آسمانه، پرندگان و آب نبات شدم.

مرحوم امیر کطاییان تهیه کننده پیشکسوت و ارشد رادیو بودند که در اون دوره، پدرانه و دلسوزانه در کنار این سردبیر جوان ایستادند و حمایت کردند و همراه ترین تهیه کننده ای بودند که کنار خود می دیدم.

خاطره ی ایشون به شیرینیِ لحظاتی که برای شنوندگان باقی مانده، تا همیشه برای من و تیم برنامه آب نبات ماندگار است.

از لحظه های زندگی تعریفی خاص داشت

و کار و بارش همه به طنز اختصاص داشت.

آگاهیِ معارفی اش عمیق بود

و با بزرگانِ دینی رفیق بود.

با جوانها می جوشید

و از خطاهایشان می خروشید.

ولی دهانش را برای آنها نمی دوخت

و راز و رمز کار را به آنها می آموخت.

زبده هایی که همکارش بودند،

فوت و فنّ کار را از او می ربودند.

چون برای کار در رادیو، مایه داشت

و تکتیک های پر جاذبه داشت.

مردی بود همه فن حریف

و لحظه شناس و با تکلیف.

مداح بود.

شطّاح بود.

قاری بود

و در عرفان جاری بود.

فهیم بود

و در رنج دوستان سهیم بود.

خدا بیامرزدش که ماه بود

و با دردِ دیگران همراه بود.